Sema Kaygusuz - Karaduygun

Acıyı anlatmak kolay değil.İster istemez kekeliyor insan.Acının simiyle parıldamak bir yana,insanın kendisini acısıyla önemsetmesi midemi bulandırıyor.Daha yüzündeki çizgilerden ruhunu görmeye fırsat vermeden ağrısını bir çırpıda anlatabilenlerden bu yüzden kaçınıyorum.Biri bana pansumancı muamelesi ediyormuş gibi geliyor.İçsel acı soy duygudur ne de olsa.Memnuniyet gibi budalalaştıramaz.Zifiri boğuntularla yatağa yıkarak gövdeyi,bir tek ağrıdan ibaret muhteşem vir geometrik biçime dönüştürür insanı.Öyle canhıraş haykırıp höngürdeyerek insanın asabını bozmaz.Geceler boyu süren inlemesiyle çileden çıkarmaktansa susar ve zonklar sadece.O sustuğunda,dünya sağırdır.Düşüncenin ateşinde tutuşmanın,tutuştukça köze evrilmenin,közlendikçe ışığa kesmenin ertesinde insan olma mahcubiyeti ışır.Has acıyı çeken biri,hayattaki hiçbir şeyi somut olarak kavrayamamayı kabulllenmişse de hayattaki her şeyi iliklerine kadar sezinleme lanetiyle sessizce ağrıyordur.

Syf 77 - 78

Bir keresinde Birhan,hüzün ile keder arasındaki ayrım sınıfsal bir meseledir,demişti.O günden beri bu ayrımın sınır çizgisini epey aşırıya kaçma pahasına arıyorum.Türkçe sözlükler,melankoli ile hüznü eşanlamlı gösterse de -ne büyük gaflet -
kendi varlığına anlam arayan melankolikleri hüzünbazlardan ayıran derin bir hiçlik duygusudur.Melankolikler varlığın karşı konulamaz mayhoş cezbesiyle hiçlik acısını peşpeşe tadabilirler.Varolan her şey soluk soluğa acılaşabilir çünkü.Güzellik aslında yoktur,bir anlık ışık çakımında ortaya çıkar yalnızca.Hüzünbazlar yoksunlukla debelenirken,melankolikler boşluğun olası güzelliğini açıklığa çevirmeye yeltenip sürekli yenilirler.Seyir halindeki lütuflara aldanıp solgunlaşmaları an meselesidir.

Syf.71

Kimse kimseyi avutamaz,kimse kimsenin dehasını keşfedemez,kimse kimsenin ayıbını saklayamaz,ama en kötüsü kimse kimsenin itirafını göğüsleyemez ağırbaşlıca. Beraberce efkar dağıtırken en can alıcı anlarda uzun uzun susarlar ya,bunu da yalnızlığın paydaşlığı sanırlar.Bir aradayken her zamankinden çok yalnızdırlar.

Syf.75

Ruhun da bir ruhu vardır, eminim.
Ruh içeriyi duyar,ruhun ruhu ise ötekileri. Biri uyumun ve armoninin ilmiyle titreşirken,öbürü canhıraş bağırtılarla parçalanır.

Syf.23

İçsel acı soy duygudur ne de olsa
Memnuniyet gibi budalalaştıramaz.

Syf.77 

Hayatımdaki en uykusuz kişi Birhan'dır.

Syf.12