Avam Kahvesi

İnternet'de dolaşırken, yeni yerlere denk gelsem de gitsem diye bakınırken, Cihangir de Avam Kahvesini  buldum.Burada ilgimi çeken, çeşit çeşit yerel gazozların olmasıydı. Sıcak,harika müziklerin çaldığı nostaljik  huzurlu bir mekan. Özellikle yaz aylarında, bol bol gideceğim yerler arasında. Gelelim gazozlara, ilk defa bu kadar çok çeşidi bir arada gördüm. Gazoz koleksiyonu gibiydi :)  Karar vermekte epey zorlandım  ama tercihim limonlu Bağlar gazozundan oldu. Tadı pek hoştu :) 

Anouar Brahem - Leila au pays

"Varoluş, insanın sıyrılamadığı bir doluluktur." Jean Paul Sartre

Tezer Özlü - Yaşamın Ucuna Yolculuk

Ve bana geceler yetmiyor. Günler yetmiyor. İnsan olmak yetmiyor. Sözcükler, diller yetmiyor. Bir an balkona çıkıyorum. Güneşin Berlin yapıları gerisinde nasıl batmaya uğraştığını görüyorum. İnsanlar arabalarını park ediyor. Renkli, yeni arabalarını. Park ediyorlar ya da hareket ediyorlar. Yaşlandıkça insanlarla aramdaki uçurum büyüyor. Arabalardaki, uçaklardaki, resmi dairelerdeki, otobüslerdeki, dükkânlardaki, caddelerdeki insanlarla aramdaki uçurum. Eşyalarla da öyle. Yolculuklara dönüyorum. Kentlerden sakladığım resimlere.

Yer: Kadıköy Vapuru / 03.11.2012 

Sami Baydar - Göl

Yeşil köşelerim olacak benim de

Çılgınca sevişmelerim

Güzel ayakların sessizliğin derinliğinde

Ve ben bir gölüm hatırladın mı?

Bu avucumdaki iz silinecek

Çünkü geri getirmedi

Loş uçurumlar

Sulara birdenbire bire saplanan kayalıklar

Simsiyah çamlar

İster uzak ister yakın olsun

Bir kalbin dostça açılmalarından

Ey güzel yürek 

Batan günün sararttığı manzaralar

Fosforlu bir maviydi rüyalarım

Yeşil yapraklar ve dallar

Yalnız senin için çarpışıyorlar artık. 

Jeff Beck feat. Imelda May - Remember

Gülten Akın - Gece Kuşu

Kaçtık kentin bizi sarmayan sesinden 

denizin kış artığı sessizliğine 

izlendiğimizi biliyorduk, hem de kendimiz kendimizi 

bir umut, bu kez böyle olmayabilir ve öteki 

susar bağışlarız biz bizi 

gece kuşu aynı zaman aralığını kullanıyor 

çığlığını boşaltırken yeryüzüne 

yüreğin ve saatın kullandığı aralığı 

yıkılmış köyleri, göçmüş olanları yollarda 

çocukları, ruhlarını o doğulmuş yerde bırakılmış 

gözlerinin ardı boşalmış yaşlıları 

erkekleri, utangaç kadınları, öfkesi kendini bitiren 

onları onları onları taşıdığımızı 

her çığlıkta yeniden anımsaya 

çoğalta. yargılanmış, hükmü hayatına düşülmüş 

biri halinde.. 

gece acı azığımızı paylaşıyor bizimle 

uyumuyor uyutmuyor uslu durmuyor 

oysa güller vardı önce aklımızda 

iğdeleri gördük zambakları da 

ayartıldığımız güzel kokulara 

kök edinmiş aşka, derin buluşmaya 

biz onları bulurduk bulmasına 

gece, kuş çığlığı yüreği çıldırtan aralıklarla 

yiten dinginlik 

-gündüzü bekledik, 

Marie Fisker - Ghost Of Love

Arkadaş Zekai Özger - Bir Gün Sevişmeyi Bana

kandan 

ve ceninden bir gün daha

başlarken

bir dalı kanatıyorum tırnaklarımla

ağzı açılmamış bir güle dokunuyorum

geceden kalma bir şeyle oynuyor kalbim

bugün biraz daha yorgun başlıyorum

sabah

yeni doğmuş çocuk çirkin ve sisli

vurdukça ilk ışıkları penceremden içeri

kımıldaşır içimin ölü dolu coşkusu

güneş bir ürkekliği gizliyemez

ne de olsa çözülmez yüreğimin kuşkusu

gün, o sevecen çığırtkan

beni yeni bir oyuna çağırıyor

yalnızlık yenilmeyen gladyatör

bana eski bir ölümü anımsatıyor

sabah

taşıyarak bir celladı odama

aşkımın ve bırakılmışlığımın celladını

hüznümle ve çirkinliğimle yargılamadan beni

tanıdığım bir ölümle tehdit ediyor

yalnızlık her sabah öldürüyor beni

çözerek gecenin ipliğini hızımla

hüznümü ve yalnızlığımı sarıyorum sabaha

adi bir etiketi yamayarak üstüne

boyna genişliyen bir orospu gibi

genişledikçe küçülen bir orospu gibi

aşksızlığım küçültüyor beni

korkum ve çirkinliğim utandırıyor beni

gecikilmiş bir aşkı yaşamıya

cinayet tek kurtuluşsa bir yanlışlıktan

önce acıya direnmesini öğrenmeliyim

eskitilmiş bir kurşunla kaplıyorum yüreğimi

acıya ve aşka hazırlıyorum

hergün yeniden yaşamak

boşalan bir birikimi kocamış acılarla

uzuyan bir ölümü bitimliyen vücudum

yani istek. o hep tiksinç görünen

çirkin ve güzel orospu. yeniyetme

bir çırpınışın yorgunluğu yüreğimde

o hep güzel görünen bana

çirkin ve güzel orospu

vücudum. seni seviyorum

acıyla büyütüyorum aşkımı

bir gün bana sevişmeyi öğreticek.

Yer; Erol Taş Kahvehanesi  

Sevdadır / Bir Gün Sevişmeyi Bana Syf. 144-146

7 Aralık 2012 - Tabut Edebiyat İstanbul Buluşması

Yer; Erol Taş Kahvehanesi

Sağ baştan yazıyorum ;) Rıdvan Gecu,Ulaş Metin, Mustafa Aksoy,Gamze Er,Mehmet Nokay,Ozan Uğraş, Başak (Siz Talipot'da diyebilirsiniz:) 

Gülten Akın - Oyun

Bazı adamların aşk

Bazı kadınları sokaklardan

Çekip alması karanlığa

Bazı kadınların aşk

Üşüyen burnunun kulağının

Parmak ucunun gözkapağını

Öpüle hohlana ısıtılması

Bazı adamların kadınların

Aşk yürüne yürüne yıpranmış

Ayakkabısının havasından

Günde yaşamasından kurtulması

Ama dışarda bir izmarit

Bir deniz bir ağ bir sandal

Bir akşamüstü seyredilecek

Ama dışarda geçilecek

Bir köprü elinden tutulacak

Bir çocuk tutup sallanacak

Bir erik dalı -Bir erik dalı-

Ama dışarda -Ben anlatamam-

Bazı adamlar aşkı

İtip odalara karartır

Bazı kadınlar için aşk

Şöyle bir rüyasız sere serpe

Şöyle bir korkmadan uyumadır

Onlar deniz nedir bilmezler

Ağaç ne serin ne mavi ne

Oltanın ucunda balık nedir

Bilmezler bilseler yaşarlardı

Onlar iş oynarlar sevgi oynarlar

Üstü örtülü giyinik utançla

Deniz kıyısında -Adam sende-

Masalar halılar varken yorgunluk

-Ayıp yorgunluk başkaları-

Gece baloda süheylâlar..

Ama dışarda yağmur var

Bir yaz sonu sıcağına karşı

Ama dışarda toprak serin

-Taze bulgur pilavı kokulu-

Ama dışarda -Ben bilmem-

Tutabilseniz bir dönemezsiniz

Osman Çakmakçı - Buharlaşan Ruh III.

Göçebe Dergisi - Syf.24 

Murathan Mungan - Bazı

bazı gecelerin sabahı yoktur

yalnızca karanlık olarak kalırlar

bazı ayrılıkların dönüşü olmaz

giden gider

borçlarıyla yaşar kalanlar

geleceği yoktur bazı kalplerin

aşk uğramaz onlara bir daha

tek bir hatırayla yaşlanırlar

bazı pişmanlıklar uzun sürer

zamana yayılırlar

kendinden kaçanlara

saklanacak yer kalmaz dünyada

gün gelir kendileriyle tanışırlar

asıl yalnızlık o zaman başlar

hayata geç kalmıştır kendine geç kalan

şairin dediği gibi

bir daha yaşamak zorunda kalır

geçmişi anlamayan

bazı geceler

bazı insanlar

bazı yerlerde

sahiden karşılaşırlar

bazı insanlar bazı aşklar bazı şarkılar

bu yüzden unutulmazlar

bazı hayatlar hayal tutmazlar

bu yüzden

bazı bazı bazı

çabuk yaşayıp 

ansızın kaybolmalar

bazı bazı bazı

Göçebe Dergisini Buldum !

Afşar Timuçin - Yanılgı

başlayacak gibiyken konuşuyorsun bitiyor

yeniden geliyoruz başladığımız yere

aşklar ve inançlar da aynıdır

bir başka yanına geçemezsin

bir yanını yaşayıp bitirmeyince

ne çok şey bildiğimiz çıktı ortaya

seninle akşamları konuşa konuşa

kendimizi ve her şeyi

anlata anlata kendimize

ne çok akşam tükettik

ne çok da kendimizi

kitapların doğru olduğu tamam

ayrıntılarında bile anlaşıyoruz

iş yaşamaya geldi mi

her seferinde yarım kalıyoruz

öylece bırakılmış gün bitiyor

öylece bırakılmış akşamlardan geçerek

öylece bırakılmış bir güne başlıyoruz

Low - Lullaby

Neşe Yaşın - Bir Şeyler Yapabilmek

Arabayla o trafik ışığında her duruşta onu hatırlardım. Bir kez tam da o noktada onun hakkında konuşmuştuk çünkü… Aynı arkadaşımla birlikteydim yine ve ışıkta beklerken belki de ortak bir bellek dürtüsüyle birden ondan söz açtı yine… O zamandan sonra çoktan uzaklaşmıştı içimden ve düşüncemden ama garip bir biçimde o eski sızıyı hissettim yine... Hastalandığını öğrenmek iyice burdu içimi. Neyse ki önemsiz bir şeymiş.

Belli belirsiz bir özlemle karışık bir adaletsizliğe uğramışlık duygusuydu aslında o an boğazımı yakan. Birisiyle ilişkimizdeki o çok karmaşık süreçler bir yana tabii ki... Onu her hatırladığımda bir kör kuyuya çekilme hissi olmuştur hep. Uyurgezer gibi yaşadığım zamanlarda beni körlük içinde yürüten gözbağları ve içimdeki sayısız düğüm... Sonradan çözdüğümü sanıp rahatladığım kendi tarihime uzanan kökleri vardı bu ilişkinin... Olabilecek en kötü biçimde, asla unutulamayacak bir şiddetle sonlanmıştı. Başka türlü de bitemezdi zaten.

Bazen düşünürüm, gerçekten yaşamak zorunda mıyız bunca gönül kırıklığını diye? Kendi ruh sakarlığım için hayıflanır dururum. Hayatın sırrını çözmüş gibi duran, çevreye mutluluk görüntüleri yayan insanlara takılır aklım… O görüntüler gerçek midir yoksa bilmediğimiz bazı gizli acıları olabilir mi onların da?

Günlük ihtiyaçların tatminine yönelik, haz ve keyif odaklı, geçmişe dair suçluluk duyguları ve gönül kırıklıkları, geleceğe dair kaygılar ve korkular taşımayan bir yaşam mümkün müdür gerçekten?

Şehirdeki geçmişimin işte böyle bir bir acı ve mutluluk haritası vardır benim. Şehri dolaşırken birden beliriverir geçmişte oralarda yaşanan bazı anların görüntüleri. Bazense sadece bir duygudur ziyarete gelen…

Bellek, biraz da yalnız gezenlerin arkadaşıdır. Başkalarıyla konuşmadığın zaman iç sesinle diyalogdasındır çünkü... Bazı insanların uyguladığı, belleğin ağırlığından kurtulma yöntemi budur belki de... Hep bir harala gürele içinde olmak, boş gevezelikler, gündelik hedeflere yoğunlaşmak… Dışarının gürültüsü nedeniyle içindeki sesi işitmemek…

Hayatın bazen kederli bazen de neşeli bir tonu vardır kuşkusuz… Kedere teslim olmamak için direnmek ne olursa olsun neşeyi aramak en iyisidir. Bazı anlar öylesine ağırdır ki ne kadar uğraşsan da pek hafifletemezsin onları işte…

Yine de her durumda kendini iyileştirebileceğin ilaçları vardır hayatın… Bazı arkadaşların melek kanatları bulunur. Seni alıp uçurmaya hazırdırlar her zaman… Dünyanın mutlandırıcı görüntüleri ve tatları iki adım ötededir. Onların önüne seni acıtan görüntüleri dikersen iflah olmazsın tabii ki. Ağzındaki zehirli tadı tükürmezsen dünyanın en güzel tatları fayda etmez.

Üzüntü kaynakları da sonsuzdur. Gazeteyi, televizyonu açman yeterlidir birkaç tanesine ulaşman için. Toplumsal sorumlulukla davranıp eylemlilik içinde olabilmek bir iyimserlik aşısıdır. Koşullar ne kadar kötü olursa olsun onları değiştirmek için bir şeyler yapıyor olmak iyi gelebilir insana…

Bir grup içinde olmak bir amaç için çabalamak güzeldir de kişilikler ve insan ilişkileri hep sorundur.  Hırslar, kıskançlıklar, bencillikler, sinsi rekabetler devrededir çoğu zaman. İnsan olma serüveni ile ilgilidir her türlü çetrefil iletişim problemi. En demokratik görünen gruplarda bile sorundur insan ilişkileri… Ne yapsan olmaz. Dışarıda çok ciddi meseleler dururken içerdeki kişilik sorunlarıyla uğraşmak zorunda kalırsın çoğu zaman.

Bir ideal uğruna savaşıyor imajı veren pek çok insanın aslında başka kişisel çıkar hesapları olduğunu fark edersin kimi zaman. Tutarsızlık anlarında iyice sırıtır bu… Pek çok ülkede sivil toplum kuruluşlarının bir bölümü parayla kirletilmiştir ne yazık ki… Saraybosna ve Gazze’de açıkça görmüştüm bunu… Herkesin içi yanarak yaptığı yardımların kimilerinin ayrıcalıklı hayatlara sahip olmasına hizmet ettiğinin bariz işaretlerini…

Kahraman bildiğimiz pek çok kişiye yakından bakınca düş kırıklığına uğrayabiliriz. Gizli kahramanlarla doludur ama dünya.

Her türlü gruba aidiyetten, bir başka insanla resmi ya da resmi olmayan bağlayıcı sözleşmelerden kaçınmak bir kibir hali gibi algılanıyor kimi zaman… Benim için daha çok da bir korunma güdüsüdür bu. Hepimizin kişisel tarihinde sayısız düş kırıklığı vardır. Birden, şehrin bir yerinde birilerinin canımızı nasıl acıttığını hatırlayıveririz işte.

Bu dünyaya yenilmemeli onu değiştirmek için hep birşeyler yapabilmeli insan. Bunun için sayısız araç vadır. Edebiyatın da böylesi sihirli dokunuşları olabiliyor kimi zaman.

11.11.2012 -Yeni Düzen Köşe Yazısından

Ayten Alpman - Son bir defa

Tüm günümün şarkısı bu . Yağan her yağmur damlası için..

Oktay Coşar - Defansif Sevişmeler

Rastlantısal acıların ruhumuzdaki koordinatlarına

uzun menzilli yalanlarla yoğun bir bombardıman

masum vücutlar ölüyor

bazıları da ağır yaralı

tüm umutlar işgal altında

göğüs tepeleri savunmasız

aylak dudaklar çaresiz

hiç mühimmatımız kalmadı

hangi yazgı dayanabilir ki bu yıkım zanaatına

çaresiz göstereceğiz

üzeri kalp puantiyeli beyaz bayrağımızı

-dul kargalara nafaka bağlayalım-

-ayda bir simsiyah bir öpücük-

-karanlığı dahi terleten-

İkimiz de yorgunduk savaş sonrası

geride kitabı basılamamış enkazlar

sakat kalan cümleler

elektrik telleriyle sarılı hatıralar

susuz kalmış şiirler

- gömüldükleri yerden çıkarmamız gerek hazlarımızı-

Bir renk dahi yeter pastel bir kalemle

dudak uçuklatıcı bir kulübe çizmek için

çizip içine girebilmek için

pencere kenarında öbek öbek imge yetiştirebilmek için

için için soluklanabilmek için

İçin - İçin - İç

ki - bazı suskunluklar zehirlidir

lakin direnemezler taze bir çılgınlığa

elimde bir dedektör

kayıp imgelerini arıyorum gırtlağında

tekrar iyileşir mi

kopan düş bağımız

- yine de hep bir ibadet lekesi çilemizde-

-hep üşeniyoruz acının beş şartını yerine getirmeye-

Bazen tek kale maç işte yaşam

yalnızlar - yalnızlara karşı

en çabuk kaybolan kazanır

Bu sirkin gösterisi de bitti

geride kalan ise

yalnız-ca

bir akrobatın mutluluğuyla imtihanı

Stefan Zweig - Bir Kadının 24 Saati

Altmışını geçtikten sonra hayata yeniden başlayabilmek için, insanın olağanüstü yeteneklere sahip olması gerekir. Uzun yıllar oradan oraya dolaştıktan sonra, bende güç kuvvet kalmadı artık. Şu yüzden de, fikir çalışmalarının en büyük neşe kaynağı,ferd hürriyetini dünyanın en büyük nimeti sayan benim için vaktinde ve alnım açık olarak,bu hayata son vermek gerektiği düşüncesindeyim.

Bütün dostlarıma selamlarımı yolluyorum. Uzun ve karanlık geceden sonra tan yerinin ağardığını görmek, inşallah onlara nasibolur! Ben çok sabırsızım, onlardan önce yola çıkıyorum." -   Sayfa. 5 

İnsanlar ilk söze başlamakta güçlük çekerler. Tamamen açık ve doğru konuşmak için iki günden beri hazırlandım. Bunu başaracağımı da umuyorum. Belki bir yabancı olan size, bütün bunları anlatışımın sebeplerini henüz kavrayamıyorsunuz. Fakat, bu olayı düşünmeden bir günüm, hatta bir saatim bile geçmiyor. İnsanın hayatı boyunca ömrünün yalnız bir noktasına, bir tek güne gözlerini dikip kalmasının dayanılmaz bir şey olduğunu söylersem, ihtiyar bir kadın olan bana inanmamanız için bir nedeniniz kalmaz. Çünkü size bütün anlatacaklarım, altmış yedi yıllık bir yaşantıda yalnız ve yalnız yirmi dört saatlik bir devreyi doldurmaktadır. Ben de çoğu zaman saplantı haline gelinceye kadar kendi kendime, “bu çok uzun zaman boyunca insanın bir tek ama yalnız bir tek delilik anı olduysa ne çıkar bundan?” dedim. Fakat, çok gizemli bir ifade ile adına vicdan dediğimiz o şeyden insan kolay kolay kurtulamıyor. Sizin bu Mme Henriette işini bu kadar nesnel, tarafsız bir şekilde incelediğinizi görünce, hayatımdaki o bir tek güne dair birisinin karşısında serbestçe konuşmaya karar verebilirsem, böyle saçma bir şekilde hep geçmişe doğru yönelmenin ve kendi kendimi suçlamanın belki de sona ereceğini düşündüm. Anglikan dininden değil de Katolik olsaydım, günah çıkartma imkanı bana çoktan bu sırrımı affettirmek fırsatını verecekti. Fakat bizler bu teselli imkanından mahrumuz. Onun içindir ki, ben bugün, sizi kendime sırdaş edinerek kendi kendimi affetmek yolundaki bu acayip teşebbüse girişmiş bulunuyorum. Bütün bunların çok garip olduğunu bilmiyor değilim ama teklifimi, hiç çekinmeden kabul ettiniz. Bunun için de teşekkür ederim size.

Evet, size hayatımın yalnız tek bir gününü anlatacağımı söylemiştim

Stefan Zweig

Petropolis, 22.2.1942

Varlık Yayınları- Sayı 525  -  Eylül 1957 

03.11.2012 Moda 

Birsen Tezer - İstanbul

Ellerin İstanbul. İstanbul hüzün bugün

Tezer Özlü - Aşiyan Mezarlığı

"Tek günah, insanın kendi yaptığını kavrayamamasıdır"

Aşiyan Mezarlığı - 27.10.2012 

Beirut - My Night With The Prostitute From Marseille

Nilgün Marmara - Heba Kuşları

16, Eylül

Heba Kuşları

Bombalandıktan sonra, heba kuşlarının bir bölüğü akıl ve beden yaralarını resmettirip, satamadılar.

Büyük bir bölümü yaralarıyla dilenme sayesinde unutuş duvarını ördüler. Eksi sıcaklığında anımsamanın hiç ses çıkarmadan yıllardır bekliyor gizleyip yaralarını heba kuşları. Öçleri uzun tutar onların;

bombacıyı, her zamanın bombacısını bulduklarında açılacak vücut ve akılları katil bir öpüşle.

Bileklerini çevreleyen mavi tül uçup yittiğinde kurtulabilecek küçük kız darbe arayışından,

belki de! 

Karsu Donmez & Yuri Honing

Irfan - Fei

Yorgun bir bakışla tararsınız dünyayı, uçsuz bucaksızlığına bunca acıyı nasıl sığdıracağınızı bulamazsınız. Kutsallığı bildirilmiş Söz’e çok fazla inanmışsınızdır belki, oysa karşınızdaki yüzün acımasızlığına çarpıp ölü sinekler gibi dökülür cümleleriniz, döküldükçe birer yalana dönüşür. Kim bilir hangi açlıkla tüketilmiş, hangi doygunlukla bir kenara itilmişsinizdir… Ancak damla damla, öldürmeyecek dozlarda sızmasına izin vereceğiniz gerçek, evrensel haksızlıkla giriştiğiniz suç ortaklığıdır. Hayatın aleyhine açtığınız davada, tek bir tanık yoktur ki masumiyetinizi savunsun.

Aslı Erdoğan

Bejan Matur - Onun Çölünde

Onun çölüne gittim. 
Konuğum, 
Duvardaki kan pıhtısında. 
Onun bulduğu damar beni çağırdı. 
Ve ruhum eski bir kanla yıkandı. 

Onun çölüne düştüm, oturdum cadırında. 
Eski bir kavmin buluşması ve töreni. 
Bir yaban kuş gibi tüneyip kıyıya 
Dedi ki bana “ ölümsün sen “ 
Mutlak 
Mutlak olan. 

Onun çölünde gece kımıldar. 
Yılan ve akrep karanlığıyla. 
Hayat bir zehre gizlenir 
Çoğalır sabırla. 


O bıraktı beni. 
Çöldeki kızıl sularda 
Balıklara bakacak 
Nefesimi tutarak 
Uyuyacağım. 


Onun çölünde her gece 
Fısıldadım kumlara. 
Sordum nasıl yaptıklarını çölü, 
Boğmadan koyun koyuna. 


Onun çölünde ölüyüm ben. 
Gelin ve kaldırın beni. 
Gittiği yolda bulutlara değen bir gölge bırakılmış sanki. 


Bir sesle uyandıracak beni 
Kahra kan olan bir aldanışla yakaracak 


Tanrıya söylendim. 
Nasıl da zalim gövdede varlığı onun. 
Güzellik acıya kavuştuğunda yorulur ve 
Hep yaslı kalacak gözün ışığıyla bakar; 
Her yüz bir işarettir tanrıdan. 
Bunu yaşlı bir adam söylediginde 
Gözleri yoktu. 
Annem öyle inanmış olmalı ki ona, 
Yüzümü kederli çizdi. 
Ve uzayıp tanrıya 
“işte” dedi 
“ benim annem yeniden doğdu 
annem varlığıma döndü” 


Gece paslı bir kafesle durdu önümde 
Dua için zaman istedim tanrıdan. 
Onun varlığına adanacak hiçlik 
Düş için, 
O büyüde kalbime saplanan acıyla 
Bağırdım; 
Başka adamlar, başka dillerde dua etsinler. Bizim için. 
Ölümü tanıdığımız ve sessiz olduğumuz için 
Kutsasınlar. 

Ölü bir yaprağın sürüklenişi gibi rüzgarda 
Gövdem yitirdi yerini. 
Ağır bir uykuyla gizlendi tohuma varlık. 
Ağır bir istekle. 
Kızıl kan pıhtısı. Tül sabah. Ört üstümü. 
Koyu gücünü yüzünün nasıl cizdiyse tanrı 
Ve ne gizlediyse kıvrımına gülüsünün. 
Gördüm ben. 

Tüllere sarılmış çölde ölümümü bekliyorum. Sakinim. 
Yok bir gece bu. 
Sabah uyanacak aşkı konuşacağız. 
Ne çok sürdü diyecek bana. 
Ne uzun sürdü hayat. 

O uzun günün sabahında 
Sesini duydum gün ve gecenin çakışmasının. 
Bir tül işleniyormuş gibi aralarında 
Kavuştular usulca. 

Uyu ağır uykunu 
Taşların altında ve su isteğinle kal. 
Geniş bir avluda gece kapanan kapıların ağırlığı. 
Sürecek olan dilsizlik. 
Rüzger tırmalıyor kapını 
Aşk uzakta. 

Ne tuhaf inanmaman. 
Sırtıma dokundun ve orada ayla ışıyan çizgilerin 
Bir acıdan artan masumiyet olduguna şaşırdın. 
Gideceğini söyledin 
İnanmadım sana. 
Oysa ben daha doğmadan biliyordum. 
Acılı bir ruhta oyalanan bir gövde bu. 
Saf ve çocukça bir düşün yatağında. 

Kan ve sussusla dinlenen ten kabullenir. 
Beyaz tül yatağında başucuma 
Camdan bir göz bırakıp gittin. 

Ona fısıldanan sözlerin 
Aşk olan varlığı 
O gidince karardı. 
Yüzeyinde göğün 
Beyaz ve kıpırtısızım. 

Acıdan bir okla çıktım 
Bekleyiş yatağından. 
İçimde siyah bir taş. 
Atları gördüm. 
Kapı önlerinde oturan insanı, sözü. 
Çok yaşanmış bir çığlıkla hayat. 

Bir sırrın bana verilmediği yerden 
Sordum ona 
Bana ne söyleyeceksin? 
Çölün söylemediği ne? 

Ruhumu oarada tutan ağırlıkla 
Geceye ilendi tenim. 
Ve çağırmadı çölü varlığım 
Ondan sonra. 

Aynaya dönüyorum 
Değişmiş gözlerim. 
Çölde kumlara bakan kadın 
Kedere bakan 
Artık benim. 

Gördüm çizgilerini avuçlarının 
Çöl her şeyi söyledi bana. 

Anladım nerede bitti aşk 
Kan pıhtılı odanda uyanan gövdem 
Neden sığmadı varlığa. 

Seni yaprakların gölgeli yalnızlığına bırakıyorum. 
Gün doğumunda uyanan nefese ve sana dönen gözlerin 
Yakaran çizgisine. 
Çölden aldığını çöle ver 
Hayattan aldığını hayata. 
Artık beklemiyorum 
Kal orada. 
Geride, tepelerin art arda dizilmekle 
Var ettikleri dünya bir hiçlik ahti gibi. 
Bir hiç ve gölge. 
Gece ay 
Gece tül ve yokluk. 
Yok gece. 

Çölden aldığını çöle ver 
Hayattan aldığını hayata.

Sayfa. 35-51